نود و سومین

دنیام کوچیکه. می‌دونم. دنیای بزرگ رو نمی‌شناسم. می‌دونم. نمیگم اینکه اینطوری‌ام خوبه، ولی چرا وقتی هیچ ادعایی ندارم باید تمسخر بشم؟ :( جوری احساس حقارت می‌کنم که می‌گم کاش بمیرم. اونم سر چنین مسئله‌ی ناچیزی. رو هم ندارم که از خودم دفاع کنم.

نود و دومین

ولی اون چیزی که گفتی چیزی نیست که باعث بشه حس کنم منم به درد میخورم. و هی داری دور و دورتر میشی و تنها کاری که ازم برمیاد تماشاکردنه.