نود و یکمین

یه سری رفتارا غیرعمد نیست. وقتی زیاد تکرار می‌شن دیگه نمی‌شه غیرعمد حساب‌شون کرد.

نودمین

تمام حسای خوبم تبدیل شده‌ن به نفرت. و ازت متنفرم. متنفر. درواقع از خودم متنفرم. خودم. چی می‌شد اگه این حسا رو نداشتم؟

هشتاد و نهمین

دلم می‌خواد تو خودم جمع و مچاله بشم. از دست این دنیای سخت که ارتباط برقرارکردن با آدم‌هاش برام سخت‌تره.

دلم می‌خواد از خودم دربرابر آدم‌ها دفاع کنم و نذارم حقم‌و بخورن یا بهم بی‌احترامی کنن، ولی جمع‌شدن تو خودم راحت‌تره.

هشتاد و هشتمین

میخوام بشینم و فقط گریه کنم. نباید به این چیزا فکر کنم. ولی مامان نمیذاره فکر نکنم و هی یادم میندازه. و من هی باید گریه هامو قورت بدم.

هشتاد و هفتمین

آخرش همیشه به این نتیجه می‌رسم که باید بندازمت دور. ولی نمی‌تونم. همه‌چیز درد داره. درد.

هشتاد و ششمین

دوباره هیچ حسی ندارم. از این حس نداشتن ناراضی نیستم. فقط نمی‌دونم چرا اون قضیه هنوز باعث میشه یه ذره درد بکشم... .