نود و هفتمین

دلم نمی‌خواد زنده باشم. خب؟

نود و ششمین

برگشتم و نمی‌دونم از چی بگم. از دلتنگیم که روز به روز داره بیشتر می‌شه؟ و هرچقدر تلاش می‌کنم بهتر نمی‌شه؟ یا از میلم به ادامه‌ندادن زندگی؟

نود و پنجمین

will i amount to anything?

نود و چهارمین

بااینکه هرهفته دارم انجامش می‌دم بازم هرهفته مضطرب می‌شم. البته کمتر از دفعه‌ی اول شده، پس امیدوارم تا هفته‌های بعدی دیگه مضطرب نشم.

نود و سومین

دنیام کوچیکه. می‌دونم. دنیای بزرگ رو نمی‌شناسم. می‌دونم. نمیگم اینکه اینطوری‌ام خوبه، ولی چرا وقتی هیچ ادعایی ندارم باید تمسخر بشم؟ :( جوری احساس حقارت می‌کنم که می‌گم کاش بمیرم. اونم سر چنین مسئله‌ی ناچیزی. رو هم ندارم که از خودم دفاع کنم.

نود و دومین

ولی اون چیزی که گفتی چیزی نیست که باعث بشه حس کنم منم به درد میخورم. و هی داری دور و دورتر میشی و تنها کاری که ازم برمیاد تماشاکردنه. 

نود و یکمین

یه سری رفتارا غیرعمد نیست. وقتی زیاد تکرار می‌شن دیگه نمی‌شه غیرعمد حساب‌شون کرد.

نودمین

تمام حسای خوبم تبدیل شده‌ن به نفرت. و ازت متنفرم. متنفر. درواقع از خودم متنفرم. خودم. چی می‌شد اگه این حسا رو نداشتم؟

هشتاد و نهمین

دلم می‌خواد تو خودم جمع و مچاله بشم. از دست این دنیای سخت که ارتباط برقرارکردن با آدم‌هاش برام سخت‌تره.

دلم می‌خواد از خودم دربرابر آدم‌ها دفاع کنم و نذارم حقم‌و بخورن یا بهم بی‌احترامی کنن، ولی جمع‌شدن تو خودم راحت‌تره.

هشتاد و هشتمین

میخوام بشینم و فقط گریه کنم. نباید به این چیزا فکر کنم. ولی مامان نمیذاره فکر نکنم و هی یادم میندازه. و من هی باید گریه هامو قورت بدم.